Έκθεση ζωγραφικής με τον Στάθη Γκεβρέκη

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΟ ΚΑΦΕ BAR “JOURNEY”

«11:59» Minute to midnight το ονομάζουν οι Βρετανοί. Γράφει πολύ ωραία στα ψηφιακά ρολόγια, και είναι ίσως η μόνη στιγμή της ημέρας, που έχει κάτι διαφορετικό. Κάτι που κάποιοι  το αποκαλούν απόκοσμο

Είναι μεσημέρι και καθόμαστε στο Journey με τον Στάθη Γκεβρέκη. Ο αέρας που φυσούσε του χάλασε λίγο τη διακόσμηση και τον πέτυχα πάνω στις διορθώσεις. «11:59 ρε; Γιατί;» τον ρωτάω. «11.59. Ένα λεπτό πριν τις 12 το βράδυ. Σημαίνει πολλά και διάφορα πράγματα για τον κόσμο. Για μένα είναι η αρχή του τέλους μίας μέρας, αλλά ταυτόχρονα και η αρχή μίας καινούργιας. Κάποια εμπνέονται από την κίνηση και το φως της ημέρας, άλλοι από το φως που βρίσκουν στο σκοτάδι της νύχτας και αυτό αρχίζει και μεταπλάθεται και δημιουργεί άλλες έννοιες, ψυχολογικές κυρίως», μου εξηγεί. «Είναι η ώρα τέτοια, το μεταίχμιο αυτό που σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις τη δική σου πραγματικότητα, και στην ουσία αυτός είναι και ο ρόλος της ζωγραφικής, να παρουσιάσεις τη ζωή μέσα από τα δικά σου τα μάτια. Η ζωή κυλά σε ένα 24ωρο. Τα εκθέματα που παρουσιάζονται δεν είναι απαραίτητο να δημιουργήθηκαν αποκλειστικά μεταμεσονύκτιες ώρες, αλλά αποτυπώνουν τον προβληματισμό, αν θες, που σου δημιουργεί αυτή η ώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι η 12η βραδινή, το τέλος ουσιαστικά της ημέρας, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον. Στις 12 βγαίνουν βρικόλακες, νυχτερίδες, καταστροφές κτλ, οπότε μέσα από αυτά τα εκθέματα, θέλω να αναδείξω αυτά τα «εγκεφαλικά» παιχνίδια που δημιουργεί αυτή η συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας». Μιλούσαμε και την ίδια στιγμή ο Στάθης με τη ταινία στο χέρι, έκανε τις μικροαλλαγές που είχε στο μυαλό του. Κάποια στιγμή, ένας από τους θαμώνες που απολάμβανε εκείνη την ώρα τον καφέ του πετάχτηκε και του λέει «καλλιτέχνη, πόσο τον δίνεις αυτό το πίνακα;», δείχνοντας αυτόν που στεκόμασταν μπροστά. Ο Στάθης γέλασε, του πέταξε μία ατάκα, είπαμε δυο χαζά, και συνέχισε. «Ξέρεις ο ρόλος της ζωγραφικής είναι εκπαιδευτικός. Το “α μου αρέσει αυτό, θα το πάρω να το βάλω στο σαλόνι μου” δεν μου κάνει, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Σκοπός είναι να κάτσεις να αφοσιωθείς, να το δεις από κοντά και αν αρχίζεις να βλέπεις άλλα πράγματα, να μεταπλάθεις μία άλλη πραγματικότητα, να φτιάχνεις μία δική σου μυθοπλασία, να το κάνεις δικό σου κομμάτι.  Ο κάθε καλλιτέχνης πλάθει μία δική του ιστορία, από εκεί και πέρα ο θεατής, ο ακροατής γιατί μιλάμε για τέχνη γενικά και όχι μόνο τη ζωγραφική, πρέπει να κάτσει και να παρακολουθήσει κάτι σε βάθος και σιγά σιγά να το εντάξει στη δική του πραγματικότητα. Μου αρέσει ο άλλος, το κάνω και εγώ ο ίδιος, να ψάχνει τα ερωτηματικά που ο κάθε καλλιτέχνης κρύβει στα έργα του. Σε κάθε έργο μου υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Θέλω αυτός που θα έρθει να δει την έκθεση να τη βιώσει, να τη φιλτράρει και να την μεταφράσει στη δική του πραγματικότητα και με βάση τα δικά του βιώματα. Σκοπός είναι να μπορέσουμε να προκαλέσουμε διάφορες ψυχολογικές καταστάσεις. Σε κάποιον μπορεί να είναι χαρά, σε κάποιον άλλο λύπη. Είναι μία τελετουργία η ζωγραφική που δημιουργείται μέσω της αποστασιοποίησης του καλλιτέχνη από τα κοινά και ουσιαστικά της απορρόφησης πραγμάτων που τον ενδιαφέρουν». Κάποιος που θα έρθει στο Journey, θα βρεθεί ενώπιων 14 έργων. «Τα έργα τοποθετήθηκαν με συγκεκριμένη σειρά. Πρόσεξε να δεις. Μπαίνει ένα θέμα. Τα έργα που θα κληθούν να παρουσιάσουν το θέμα, θα πρέπει να το καλύπτουν, να καλύπτουν το χώρο και από εκεί και πέρα το πώς θα το τοποθετηθούν έχει να κάνει με το πώς βλέπει τη σύνθεση και πως αντιλαμβάνεται την αρμονία ο καλλιτέχνης».  Ο Στάθης είναι cult φυσιογνωμία. Αντικαλλιτέχνης με την έννοια του καλλιτέχνη που έχεις στο μυαλό σου. Συνήθως όταν κάποιος κάνει μία έκθεση, βρίσκεται εκεί απίκο, μιλάει με τον κόσμο, παρουσιάζει τα έργα του, μιλάει για αυτά. Ο Στάθης από την άλλη, τα έστησε και γεια σας. Θα πάει στο Journey να πιει τον καφέ του και να κάνει μικροδιορθώσεις, για κανένα άλλο λόγο.  Δεν τον ενδιαφέρει να μιλάει για τα έργα του. Τα αφήνει να μιλήσουν αυτά. «Τι σκέφτεσαι;», των ρωτάω. «Αν έχω κάποιο πλάνο; Κάποια σχέδια;», ρωτάει ο Στάθης.  Του γνέφω καταφατικά. «Να προσπαθώ να βάζω τους ανθρώπους μέσα στο πνεύμα της τέχνης. Δεν μιλάω μόνο για τη ζωγραφική, μιλάω για όλες τις τέχνες. Είμαστε αποξενωμένοι από αυτά τα πράγματα. Πρέπει να δίνουμε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να βλέπουν, να ακούν, να το εξασκούν αυτό. Δεν το κάνω αυτό εδώ για να έρθει ο άλλος και να μου πει «επ μεγάλε πόσο κάνει αυτό;». Κάτσε ρε φίλε κάθισες μισή ώρα μπροστά να το δεις; Κατάλαβες τι είναι αυτό, σου κάνει πάνω από όλα; Ή απλά ταιριάζει με το σαλόνι σου;  Αν ταιριάζει με το σαλόνι σου, άστο δεν είναι για σένα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να σου δίνει το πρώτο στίγμα, τη πρώτη νότα, το πρώτο ερέθισμα. Εσύ είσαι αυτός που θα το πλέξεις μέσα στο μυαλό σου. Εσύ θα πάρεις το δικό μου ερέθισμα, θα το αλλάξεις, θα το αναπλάσεις και θα δημιουργήσεις κάτι καινούργιο. Ένας εσωτερικός διάλογος με το έργο. Στόχος μου είναι με τη ζωγραφική να σου δημιουργώ νέους κόσμους. Αν κατάφερα να στους δημιουργήσω, τέλεια!» (http://www.xronos.gr)